Anneannem bizde.Yaşlılık işte ,ona yapılan bazı şeyler bu saatten sonra fiziksel olarak ağrılarını azaltmasa da,psikolojik olarak rahatlatacağı için,isteklerini mümkün olduğunca yerine getiriyoruz.Öyle bir cümle söyler ki bazen,bir sayfa dolusu yazsanız o cümleden daha iyi anlatamazsınız o an yaşanan durumu.Nefes alan kütüphanem benim:)
Dün bir ölüm ve bir kaza haberi aldım.
Burası Türkiye işte dedirten cinsten bir ölüm.Fenerbahçe maçlarını birlikte izlediğimiz,fuarlarda birlikte çalıştığımız,herkesin güler yüzüyle hatırladığı bir kızdı o.İşyerinde forklift çarptığı için,iç kanamadan ölmüş.Şaka gibi.
“O,benden önce ölmesin” diyebileceğim bir kaza haberi.Neyse ki sadece araba da hasar var,ona bir şey olmamış.
Ölümle yaşam iç içe,kaybetmek kolay,sadece bir anlık.Kıymet bilmek,”keşke şunu da yapsaydım” yerine “elimden gelen her şeyi yaptım” demek çok daha rahatlatıcı.
Sevdiklerimizi yanımızda,yakınımızda tutamasak,hatta kimi zaman yollarımız ayrılsa bile,uzakta ve iyi olduklarını bilmek ayrı bir mutluluk kaynağı.
Bazen,bazı durumlar karşısında kelimeler kifayetsiz,içimdeki onca şeye rağmen,söz bitti.
