Aza kanaat ettiği hâlde hiçliğe lâyık görüldü.
Zırhını çıkardı az bir zaman önce, guardı düştü, kendinden bir kırıntı bulabileceği hissine kapıldığı o kuyuya afili bir dalış yaptı.
Ve düşerken dibe, kanatlarını nerede unutabileceğini düşündü, kanatsız ilk uçuşunda.
Gülümsedi ve ah yazgı dedi.
Savunmasız, korunaksız şimdi... Kendi gibi ama kendisi hiç değil...
Geçmiş iz gibi peşinde, inkar edilemeyecek kadar gerçek, gözardı edilemeyecek kadar karmaşık.
Hayat kime ne sunar bilinmez, hangi kapıları açar, hangi yolları kesiştirir, kimleri teğet geçer, kimi yaşarken öldürür, kimi anka kılar.
Kendinden emin atmak istenen adımlar, sindirmek istenen zaman ve gelecek, aslında sessizce uzaklaşma zamanıdır...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder